O goberno local lamentou que un ano máis a veciñanza de Betanzos e a comarca teña que padecer unha nova suba das peaxes e non se teñan en conta as súas peticións á hora de liberalizar o tramo entre A Coruña e a comarca de Betanzos nas peaxes de Macenda e Guísamo, segundo explicou a alcaldesa, María Barral.
A proposta de Betanzos, referendada no seu día polo Consorcio das Mariñas e nas últimas semanas polo Concello de Cambre, foi trasladada á Xunta para que o goberno autonómico e o do Estado negociasen coa concesionaria, “como fixeron non seu momento non sur de Galicia, e liberalicen, como mínimo, estas peaxes nos desprazamentos de regreso”. Sobre esa proposta, que o goberno local pretende recuperar e na que insistirá novamente, non houbo ningunha resposta positiva.
A alternativa exposta desde Betanzos pasa porque “as administracións implicadas: Ministerio de Fomento, e Xunta negociasen coa concesionaria a adopción de medidas que incentiven e promovan ou uso da AP-9 cara A Coruña e os concellos do seu primeiro tramo (Culleredo, Oleiros e Cambre) dende Macenda e Guísamo como alternativa a N-VI como se fixo xa noutros puntos de Galicia, a través de liberar de pagamento a viaxe de volta entre estas peaxes e A Coruña sempre que se realice ou mesmo día que ou traxecto de ida.
O goberno local considera que a N-VI, a pesar dalgunhas melloras, polas súas características non é un viario que poida soportar nestes momentos “a densidade de tráfico que soporta” a diario, e que aumentou ano tras ano, debido, especialmente, á suba de tarifas da autoestrada.
O Concello afirma que é necesario que se adopten medidas para que parte do tráfico que ten a N-VI poida ter outra alternativa nos seus desprazamentos á capital herculina durante todo o ano a través da AP-9 tanto desde Macenda como desde Guísamo, e evitar así retencións e accidentes.
Paralelamente a esta reivindicación, o Concello presentou hai dous anos unha denuncia ante a Unión Europea pola exención do 95% na base impoñible do IBI a Autoestradas da Atlántico SA que se aplica de acordo a unha bonificación fiscal aprobada nunha lei de 1972 e que seguirá vixente ata 2023. Esta bonificación, sen compensación algunha por parte do Estado, choca frontalmente co mandato do artigo 9.2 da Carta europea de autonomía local ao privar ás entidades locais dunha parte moi importante dos seus recursos financeiros para facer fronte ás súas competencias. É máis, neste caso, o Concello consideraba que non só se lle privaba senón que, en realidade, “son os veciños e veciñas de Betanzos as que asumían e seguen asumindo tal bonificación usando ou non a autoestrada”.
No caso de Betanzos, a Tesouraría Municipal calculaba que a cantidade que deixou de percibir o Concello no momento de presentar a demanda (2014-2018) era de 519.429 euros. Os servizos xurídicos do Concello consideraban que non podía existir unha norma xurídica que contraveña os principios dos tratados da Unión Europea. Consideraban que a exención do 95% na base impoñible do IBI xeraba unha diminución dos ingresos da Administración local, e, en definitiva, unha quebra do principio de suficiencia financeira que sanciona a Carta Europea de Autonomía Local, sen que o Estado compensase de ningunha outra forma aos entes locais desta exención ou diminución de ingresos para facer fronte ás súas competencias previstas na vixente Lei 7/1985, de 2 de abril, de bases de réxime local. Coa particularidade ademais, que existe unha xurisprudencia consolidada do Tribunal Supremo que sinala que non existe obriga do Estado en compensar ás entidades locais pola devandita exención, ou o que é o mesmo, as entidades locais non teñen dereito a esixirlle ao Estado a que as compensen pola devandita exención.
En definitiva, a bonificación do 95% na cota da base impoñible do Imposto sobre Bens Inmobles, sen compensación ningunha por parte do Estado (quen a estableceu de forma unilateral), choca frontalmente co mandato do art. 9.2 da Carta europea de autonomía local. Mais tamén choca co art. 107.1 (antigo art. 87 TCE) do Tratado da Unión Europea, ao establecerse unha axuda de Estado que é incompatible co mercado común, ao distorsionar ou ameazar con distorsionar a competencia, aparecendo unha desvantaxe para as empresas non destinatarias dunha exención de impostos, cun correlativo trato de favor cara a outros operadores económicos que ven liberados de satisfacer os impostos establecidos con carácter xeral, infrinxindo o principio de que as empresas compiten sobre a base dos seus propios esforzos.
